Teodor Eichenwald

W 1902 roku wziął udział w przełomowej wyprawie, której towarzyszyli mu Ferdynand Rabowski (jego szwagier), Jan Bachleda Tajber oraz Wojciech Tylka Suleja. Ekspedycja ta, trwała przez 11 dni i była pierwszym tak długim przejściem graniowym w Tatrach, zaczynając od Salatyńskiego Wierchu na Cubrynę. Podczas tej dramatu Eichenwald dokonał:

• pierwszego wejścia na Cubrynkę,
• drugiego wejścia na Batyżowiecki Szczyt,
• drugiego przejścia granią od Polskiego Grzebienia na Staroleśny Szczyt.

Opis wspinaczki Eichenwald zawarł w artykule opublikowanym w „Przeglądzie Zakopiańskim” w 1902 roku, pod tytułem Orlą Pyrcią, choć tytuł ten był błędny, gdyż właściwa nazwa to Orla Perć. Było to szczegółowe i dobrze napisane sprawozdanie, które wyznaczyło nowe standardy w pisaniu o taternictwie, stanowiąc kontynuację tradycji rozpoczętej przez Jana Gwalberta Pawlikowskiego.

Niestety, rok później los Eichenwalda diametralnie się zmienił. Doznał poważnego wypadku na zasypanym śniegiem stoku podczas wyprawy w Alpach, w towarzystwie Rabowskiego. Jego życie zakończyło się tragicznie 5 października 1904 roku, kiedy to popełnił samobójstwo, zostawiając po sobie wiele niewypowiedzianych pytań i wielki smutek.