Włodzimierz Jasiński

Duchowieństwo i religia

Włodzimierz Bronisław Jasiński to postać o znaczącym wkładzie w życie kościelne i społeczne Polski. Urodził się 12 czerwca 1873 roku we Włocławku, gdzie rozpoczęła się jego droga do duchowieństwa. Jasiński zmarł 17 kwietnia 1965 roku w Tuchowie.

W jego biografii znajduje się wiele ważnych wydarzeń. Pełnił on funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi w latach 1926–1930, co stanowiło istotny etap jego kariery. Jego pasja do nauczania oraz prowadzenia młodych duchownych miała duże znaczenie dla przyszłości Kościoła w Polsce.

Następnie, w latach 1930–1934, objął stanowisko biskupa diecezjalnego sandomierskiego, a w kolejnych latach, w latach 1935–1946, sprawował urząd biskupa diecezjalnego łódzkiego. W 1946 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym Drizipary. Jego sekretnym pragnieniem było niesienie duchowej opieki oraz wsparcia swoim parafianom, co ukazuje jego zaangażowanie w rozwój lokalnych wspólnot.

Życiorys

Urodziny Włodzimierza Jasińskiego miały miejsce 12 czerwca 1873 roku we Włocławku, gdzie rozpoczął swoją edukację w lokalnej szkole realnej. W latach 1890–1895 studiował w seminarium duchownym we Włocławku, a po pięciu latach zdobył święcenia kapłańskie 13 października 1895, które przyznał mu biskup kujawsko-kalicki Aleksander Kazimierz Bereśniewicz.

Wkrótce po przyjęciu święceń rozpoczął dalsze kształcenie. Eksternistycznie kontynuował naukę w Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie w 1913 roku obronił pracę naukową zatytułowaną „Opinie wychowawcze F.W. Foerstera w świetle nauki katolickiej”, co zaowocowało uzyskaniem stopnia kandydata nauk teologicznych. Jego pierwsze kroki w duszpasterstwie prowadziły go do pracy jako wikariusz w Tuliszkowie, Służewie, Kaliszu oraz Opatówku.

W Kaliszu pełnił również rolę rektora Szkoły Handlowej, a w latach 1915–1918 piastował urząd proboszcza parafii św. Bartłomieja w Koninie oraz funkcję dziekana dekanatu konińskiego. Kolejne lata w jego karierze to okres proboszcza parafii św. Jakuba w Piotrkowie Trybunalskim oraz dziekana dekanatu piotrkowskiego, gdzie przyczynił się do remontu kościoła farnego i erygowania drugiej parafii – św. Jacka.

W 1915 roku został kanonikiem honorowym, a z kolei w 1919 roku uzyskał tytuł kanonika gremialnego Kapituły Kaliskiej. W 1921 roku otrzymał godność prałata domowego Jego Świątobliwości. Był również stowarzyszony z Polską Macierzą Szkolną, organizując szkolnictwo średnie w Kaliszu oraz Koninie. Działał ponadto w Kaliskim Towarzystwie Dobroczynności.

W latach 1917–1918 Włodzimierz Jasiński zasiadał w Radzie Miejskiej w Koninie, a w 1918 roku został wybrany do Rady Stanu. W 1925 roku inkardynowano go do diecezji łódzkiej, a on sam stał się radcą kurii biskupiej w Łodzi. Rok później objął pozycję rektora łódzkiego seminarium duchownego, gdzie dodatkowo wykładał homiletykę. W 1927 roku został prezesem Towarzystwa Kultury Katolickiej i był jednym z kluczowych organizatorów I Eucharystycznego Kongresu Eucharystycznego Diecezjalnego, który odbył się w 1928 roku.

21 sierpnia 1930 roku papież Pius XI mianował Jasińskiego biskupem diecezjalnym diecezji sandomierskiej. Sakrę biskupią przyjął 5 października 1930 w katedrze św. Stanisława Kostki w Łodzi, udzieloną przez kardynała Aleksandra Kakowskiego, w asyście innych dostojników kościelnych, w tym Wincentego Tymienieckiego. Na swoje zawołanie biskupie wybrał słowa „Recta recte” (Słusznie, sprawiedliwie).

Ingres do katedry w Sandomierzu miał miejsce 12 października 1930 roku. Jako ordynariusz diecezjalny podjął liczne inicjatywy, w tym renowację katedry oraz utworzenie muzeum diecezjalnego w wyremontowanym Domu Długosza. Dodatkowo, w 1931 roku zrealizował Diecezjalny Kongres Eucharystyczny w Radomiu oraz wprowadził tygodnik religijno-społeczny „Siewca Prawdy”.

30 listopada 1934 roku papież Pius XI powierzył mu urząd biskupa diecezjalnego diecezji łódzkiej, w której ingres odbył 27 stycznia 1935 roku. Dzięki jego staraniom, biskup zainicjował reorganizację kurii biskupiej i sądu biskupiego, kontynuując jednocześnie budownictwo sakralne zapoczątkowane przez jego poprzednika, tworząc 20 nowych parafii.

W katedrze zorganizowano kryptę biskupów łódzkich, a on sam przyczynił się do rozbudowy łódzkiego seminarium duchownego oraz założeniu Instytutu Wyższej Kultury Religijnej. Działał także w sferze pomocy społecznej, zakładając Stowarzyszenie Rzymskokatolickich Kas Pożyczek Bezprocentowych Diecezji Łódzkiej, włączając się w kontynuację działań swojego poprzednika w ramach Biskupiego Komitetu Kolonii Letnich oraz Komitetu Pomocy dla Najbiedniejszych.

W 1939 roku, mając poparcie ministra Józefa Becka, był kandydatem na arcybiskupa warszawskiego. Po wybuchu II wojny światowej, pomimo zagrożenia, pozostał w Łodzi, wspierając Okręgowy Łódzki Komitet Społeczny Niesienia Pomocy Żołnierzom i ich Rodzinom.

Po zajęciu Łodzi przez wojska niemieckie, jego działalność duszpasterska była ograniczona aresztem domowym, jednak w październiku 1939 roku wrócił do pełnienia obowiązków. Biskup regularnie informował Stolicę Apostolską o sytuacji w Generalnej Guberni oraz biskupom, co wiązało się z jego dalszymi utrudnieniami . W maju 1941 roku, pod wpływem niemieckich deportacji, został wywieziony do domu rekolekcyjnego w Szczawinie, a następnie do klasztoru reformatów w Bieczu.

Interwencje Watykanu w sprawie jego powrotu okazały się bezskuteczne. Jedynie na skutek zbliżania się frontu, w listopadzie 1944 roku, uzyskał zgodę na podróż do Piotrkowa Trybunalskiego, skąd wznowił swoją działalność. Po powrocie do Łodzi w lutym 1945 roku, wzywał diecezjan do zakładania oddziałów Caritasu, mobilizując ich do niesienia pomocy potrzebującym.

W relacjach z władzami komunistycznymi Jasiński wykazywał lojalność i ugodową postawę. Jako jeden z nielicznych ordynariuszy w Polsce namawiał wiernych do wzięcia udziału w referendum w 1946 roku oraz w wyborach do Sejmu Ustawodawczego w 1947. Po wyborach, które zakończyły się sukcesem obozu rządowego, zarządził bicie dzwonów kościelnych. Utrzymywał dobre stosunki z miejscowymi władzami, w tym z szefem łódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Mieczysławem Moczarem.

Kontrowersyjna postawa Jasińskiego w stosunku do władzy ludowej doprowadziła do konfliktu z innymi biskupami. W 1946 roku napisał list do papieża, w którym wskazał na swoje trudności zdrowotne uniemożliwiające dalsze zarządzanie diecezją. Choć nie precyzował swoich oczekiwań, to z inicjatywy prymasa Augusta Hlonda, 20 grudnia 1946 roku, papież Pius XII zwolnił go z obowiązków biskupa diecezjalnego łódzkiego, nadając mu tytuł arcybiskupa tytularnego Drizipary.

W marcu 1947 roku przeniósł się do klasztoru redemptorystów w Tuchowie, gdzie głównie skupił się na posłudze duchowej. W ramach Episkopatu Polskiego działał w Komisji Głównej, Komisji Szkolnej oraz Komisji Papieskiej do Spraw Wykonywania Konkordatu. W 1947 roku był również współkonsekratorem biskupa pomocniczego tarnowskiego Karola Pękali.

Włodzimierz Jasiński zmarł 17 kwietnia 1965 roku w Tuchowie. Został początkowo pochowany w tamtejszym kościele, a 10 marca 1968 roku jego trumna została przeniesiona do podziemi łódzkiej katedry.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 1936 roku, w wyniku postanowienia prezydenta RP Ignacego Mościckiego, Włodzimierz Jasiński otrzymał zaszczytny Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, co stanowiło znaczące wyróżnienie w jego karierze.

W 1935 roku przyznano mu tytuł honorowego obywatela Sandomierza, co podkreśla jego wkład w rozwój tego miasta.

Dodatkowo, w 1924 roku, Jasiński zdobył pierwsze miejsce w plebiscycie organizowanym przez „Dzień Piotrkowski”, w którym wybierano najpopularniejszego oraz najwybitniejszego mieszkańca regionu.

Oceń: Włodzimierz Jasiński

★★★★★
Średnia ocena:4.61 Liczba ocen:21