Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie

---

Historia

Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie to organizacja, która zrodziła się z pasji i inicjatywy przedstawicieli polskiej inteligencji. Katalizatorem tego przedsięwzięcia był adwokat z Włocławka, Bolesław Domaszewicz, oraz lekarz z Warszawy, Henryk Stankiewicz. Celem stowarzyszenia było nie tylko propagowanie kultury fizycznej, ale również szerzenie patriotyzmu w trudnych czasach zaborów. W lokalach Towarzystwa działała polska czytelnia, a zespół męski „Echo wioślarskie” organizował koncerty. W 1903 roku zrealizowano niezwykle ciekawy odczyt wygłoszony przez Henryka Sienkiewicza, który honorowo przyjął członkostwo w WTW.

Już w 1887 roku włocławscy wioślarze zorganizowali pierwsze regaty lokalne na Wiśle, natomiast w 1901 roku dokonali spektakularnego wyczynu, dopływając pod prąd do Płocka. Początkowo siedziba stowarzyszenia znajdowała się przy ul. Bulwarowej, jednak w 1894 roku przeniesiono ją na ul. Łęgską 77. Dopiero w 1928 roku udało się zbudować nowoczesny obiekt, który przyjmował członków przy ul. Piwnej 3, gdzie Zgłowiączka wpływa w Wisłę.

W czasie I wojny światowej WTW aktywnie uczestniczyło w lokalnej obronie, współtworząc straż obywatelską oraz zakładając szkołę początkową. W wielu przypadkach wioślarze wstępowali w tom do Polskiej Organizacji Wojskowej. W latach międzywojennych powstała sekcja dla kobiet, zainicjowana przez Klub Wioślarek będący częścią organizacji od 1919 roku. Od 1921 r. prezesem WTW był Jerzy Zygmunt Bojańczyk, osoba wyjątkowo wpływowa w historii Włocławka oraz w świecie wioślarstwa. To on sfinansował budowę siedziby klubu, a jego doświadczenie sędziowskie ceniono na całym świecie, przewodniczył komisjom sędziowskim na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie (1928) oraz w Berlinie (1936).

Rok 1929 zaowocował wielkim sukcesem, kiedy to Wiktor Szelągowski, Henryk Grabowski oraz Tadeusz Gaworski przynieśli klubowi pierwszy złoty medal mistrzostw Polski, a także brązowy medal mistrzostw Europy. W następnym roku włocławscy wioślarze zdobyli pierwsze miejsce na międzynarodowych regatach w Antwerpii. W ciągu lat międzywojennych TWW nieustannie zaliczano do czołowych polskich klubów, osiągając wysokie lokaty w rozgrywkach.

Choć wojna stała się wyzwaniem dla wioślarstwa we Włocławku, to zarówno sprzęt, jak i budynki przetrwały trudne czasy. Wkrótce po zakończeniu II wojny światowej Towarzystwo Wioślarskie zostało reaktywowane i szybko odnotowało sukcesy, osiągając 4. miejsce na 31 polskich klubów. Z biegiem lat, w miarę umacniania się Polski Ludowej, władze próbowały ograniczyć samodzielność organizacji, co kulminowało w 1949 roku, kiedy to stowarzyszenie zostało wcielone do Ogólnopolskiego Pionu Sportowego „Związkowiec”. W latach 60. wioślarstwo włocławskie miało okazję do odrodzenia, głównie dzięki trenerowi Tadeuszowi Gawrysiakowi i jego utalentowanym wychowankom, takim jak Bogdan Piątek, Krzysztof Gabryelewicz czy Marek Dudziński, którzy zdobyli liczne medale mistrzostw Polski.

Rok 1987 przyniósł towarzystwu nową nadzieję, gdyż znów uzyskało samodzielność, co stało się punktem zwrotnym w historii Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego.

Zmiany w układzie finansowania

W czasie międzywojennym, członkowie społeczni z ogromnym zapałem angażowali swoje osobiste zasoby w rozwój klubu, który był dla nich miejscem nie tylko sportowych zmagań, ale i społecznego życia. Regularnie inwestowali majątek, budując nowe obiekty oraz zapewniając klubowi funkcjonowanie poprzez uiszczanie wysokich składek członkowskich. Oprócz tego, wsparcie finansowe w znacznym stopniu pochodziło z hojnym darowizn lokalnych przedsiębiorców, co świadczyło o bliskich relacjach między klubem a lokalną społecznością. Pod koniec lat trzydziestych do grona sponsorów dołączyła fabryka kawy zbożowej Ferdynanda Bohma. To właśnie dzięki tej współpracy, młodzież robotnicza miała szansę na treningi w klubie, co przyczyniło się do rozwoju sportu w regionie.

Współczesna sytuacja finansowa Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego różni się znacznie od tej z dawnych lat. Obecnie, znaczna część reprezentacyjnych oraz zabytkowych obiektów została sprzedana Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej. Warto zauważyć, że składki członkowskie wioślarzy stanowią dzisiaj jedynie niewielki procent całkowitych przychodów. Trenerzy klubu otrzymują wynagrodzenie za swoją pracę, co jest znaczącą zmianą w porównaniu do wcześniejszych lat, gdy praca w klubie opierała się głównie na zaangażowaniu wolontariuszy. Dzięki różnorodnym źródłom dofinansowania, w tym wsparciu przyznawanym przez Urząd Miasta, WTW może realizować swoje cele. Miasto zainwestowało także w przyszłość klubu, budując nową przystań dla włocławskich wioślarzy, usytuowaną w pobliżu starych budynków, co przyczyni się do dalszego rozwoju sportów wodnych w regionie.

Sytuacja obecna

Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie angażuje się w trening dzieci i młodzieży, a jego wychowankowie zdobywają liczne nagrody na zarówno krajowych, jak i międzynarodowych zawodach sportowych. Na szczególną uwagę zasługuje Fabian Barański, który jest obecnie uznawany za najlepszego i najbardziej utytułowanego zawodnika w historii towarzystwa.

W 2019 roku, współpracując z Mirosławem Ziętarskim, Barański osiągnął znaczące sukcesy, zdobywając tytuł Mistrza Europy w konkurencji dwójki podwójnej oraz zdobywając tytuł Wicemistrza Świata w czwórce podwójnej, obok Szymona Pośnika, Dominika Czaji oraz Wiktora Chabela.

Równocześnie, inne zdolne zawodniczki i zawodnicy z towarzystwa, tacy jak Oliwia Muraska, Magdalena Szprengiel, Piotr Śliwiński, Weronika Klasińska, Wiktoria Klasińska oraz Julia Gęsicka, również odnoszą duże sukcesy sportowe, co świadczy o wysokim poziomie szkolenia w klubie.

Warto również wspomnieć o szczególnym wydarzeniu, jakie miało miejsce w 2006 roku, kiedy to Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie zostało uhonorowane złotym medalem przez Polski Komitet Olimpijski z okazji obchodów 120-lecia istnienia klubu.

---

Oceń: Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie

---