Ignacy Ciechurski

---

Życiorys

Ignacy Ciechurski, urodzony w rodzinie Mikołaja Ciechurskiego, byłego policjanta oraz woźnego magistratu, oraz Marianny Jeszke, gospodyni domowej, zaczynał swoje życie w Włocławku. Po zakończeniu edukacji w szkole powszechnej podjął pracę w Fabryce Instrumentów i Aparatów Pomiarowych Henryka Neumana, która została założona w 1860 roku przy ul. Przedmiejskiej. Była to jedyna fabryka tego typu w Królestwie Polskim w tamtym czasie.

I właśnie tam, podczas pracy, Ignacy szlifował swoje umiejętności w zakresie produkcji. Obsługując różne maszyny, przeszedł wszystkie etapy zawodowej kariery – stał się praktykantem, czeladnikiem, a w końcu majstrem. W 1889 roku fabryka została przeniesiona na ulicę Kaliską 1, dzisiejsza Polskiej Organizacji Wojskowej 1, nr hipoteczny 288.

Okres I wojny światowej przyniósł ze sobą wiele komplikacji. Włocławek znalazł się pod niemiecką okupacją, co skłoniło Ciechurskiego do myślenia o własnej niezależności. W 1916 roku, wraz z żoną Domicelą, otworzył w swoim domu przy ul. Stodólnej 46 w Włocławku, na powierzchni 130 m², Fabrykę Manometrów i Termometrów Ignacego Ciechurskiego. Początkowo zajmowali się naprawą starego sprzętu, a produkcja manometrów była ograniczona.

W 1919 roku do fabryki dołączyło 6 pracowników, którzy obsługiwali trzy obrabiarki, tokarkę oraz kowadło. Wraz z zakończeniem wojny i odzyskaniem przez Polskę niepodległości, Ignacy zyskał możliwość dalszego rozwoju swojego przedsiębiorstwa. W dwudziestoleciu międzywojennym systematycznie przekształcał fabrykę, wprowadzając nowoczesne technologie i sprowadzając nowe maszyny z Niemiec, zasilane prądem elektrycznym.

Rozszerzenie oferty o produkcję wakuometrów, termometrów oraz pirometrów umożliwiło zwiększenie tempa produkcji. W roku 1924 fabryka wyprodukowała 420 przyrządów pomiarowych, a już w 1927 roku ta liczba wzrosła do 650 sztuk. Przez lata działalności, Ignacy Ciechurski stał się niewątpliwie konkurencją dla swego pierwszego pracodawcy, fabryki Neumana, która przestała być w stanie dorównać nowoczesnemu zakładowi.

Profesjonalizm fabryki Ciechurskiego został doceniony przez różne instytucje i organizacje. Otrzymał on medale na Kujawskiej Wystawie Rolniczo-Przemysłowej w Włocławku (1923), na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), srebrny medal na Wystawie Przemysłowo-Rzemieślniczej w Gdyni (1935) oraz złoty medal na Wystawie Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie (1936). Władze wojewódzkie przyznały mu wyłączność na handel w swoich regionach, co stanowiło dodatkowe potwierdzenie uznania jego osiągnięć.

Współczesność fabryki Ciechurskiego została jednak przerwana. Ignacy zmarł 16 czerwca 1939 roku w szpitalu żydowskim przy ul. Stodólnej 70 w Włocławku w wyniku powikłań po operacji wycięcia wyrostka robaczkowego. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w kwaterze 35/1/4, w sąsiedztwie grobu rodziców.

Po jego śmierci fabryką pokierował syn Leopold. Po klęsce kampanii wrześniowej na skutek nacjonalizacji, rodzina Ciechurskich została pozbawiona możliwości zarządzania przedsiębiorstwem, a w grudniu 1939 roku fabryka trafiła pod zarząd komisaryczny inżyniera Waldemara Masinga. Po wojnie, córki Leopolda, Jadwiga, Stefania i Maria, zostały zmuszone do sprzedaży fabryki państwu.

Życie prywatne

Żoną Ignacego Ciechurskiego była Domicela Stanisława Kaszubska (1872-1941), która odegrała istotną rolę w jego życiu, wspierając go w trudnych początkach budowania nowej fabryki. W ich małżeństwie urodziło się dwoje dzieci: Leopold Jan Ciechurski (1895-1942), który pełnił rolę żołnierza w arsenale armii Imperium Rosyjskiego podczas I wojny światowej. Po śmierci ojca prowadził fabrykę przez kilka miesięcy aż do wybuchu II wojny światowej, oraz Zenon Mikołaj Ciechurski (1897-1920), który niestety zaginął w trakcie wojny polsko-bolszewickiej.

W życiu osobistym Ignacego Ciechurskiego, jego wnuczka, Stefania Spychalska, wspomina go jako osobę surową, wymagającą, ale jednocześnie skromną. Warto odnotować, że dochody uzyskane z działalności fabryki były przeznaczane na jej rozwój. Każde sprowadzenie nowej maszyny, jak również zdobycie medalu, były momentami radości świętowanymi wspólnie z całą załogą zakładu.

---

Oceń: Ignacy Ciechurski

---