Grzywno

Interesujące jest to, że Grzywno nosiło nieoficjalną nazwę Kozłowo, która była powszechnie używana do połowy lat dwudziestych XX wieku. To właśnie ta nazwa znalazła się w literaturze, na przykład w dziełach Igora Newerlego, który wspomniał o niej w swojej książce Pamiątka z Celulozy.

W okresie międzywojennym, Grzywno stało się miejscem, gdzie mieszkańcy żyli w trudnych warunkach, określanych jako „dzielnica nędzy i marginesu społecznego”. Na al. Chopina 2/4 zbudowano specjalne baraki, które służyły jako schronienie dla bezdomnych. Parafia św. Jana prowadziła na Grzywnie ochronkę, oferując wsparcie dla osób znajdujących się w potrzebie. Przed II wojną światową, populacja Grzywna wynosiła około 6 tysięcy mieszkańców.

W dniu 1 grudnia 1939 roku, po wybuchu II wojny światowej, hitlerowscy okupanci przystąpili do brutalnej likwidacji tej dzielnicy. Wiele osób zostało rozstrzelanych, w tym m.in. w lesie pod Pińczatą, a ponad tysiąc mieszkańców wywieziono do Generalnego Gubernatorstwa. Niestety, zabudowania osiedla również padły ofiarą przemocy – zostały spalono podczas tych tragicznych wydarzeń.

Na terenie Grzywna znajduje się piękne jezioro Grzywno, które stanowi jeden z miejscowych skarbów przyrody, wciągając zarówno mieszkańców, jak i turystów do korzystania z jego atutów.