Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne we Włocławku

---

Działalność

Firma Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne we Włocławku świadczy usługi transportu publicznego na terenie miasta, a także w czterech sąsiednich gminach.

W szczególności, przedsiębiorstwo obsługuje następujące lokalizacje:

• Gmina Włocławek, w której obsługiwane są miejscowości: Nowa Wieś, Kruszyn, Kruszynek, Świętosław oraz Modzerowo przy użyciu linii nr 8 i 13,
• Gmina Brześć Kujawski, gdzie miejscowość Wieniec-Zdrój obsługiwana jest linią nr 11,
• Gmina Lubanie z miejscowościami Gąbinek i Mikorzyn, obsługiwanymi przez linię nr 20,
• Gmina Fabianki, z miejscowościami Kulin, Urszulewo i częściowo Szpetal Górny, obsługiwanymi przez miejską linię nr 9.

Przy podziale zadań przewozowych, 98,4% działalności odbywa się na obszarze Włocławka, natomiast jedynie 1,6% w otaczających gminach.

Włocławskie MPK dysponuje flotą składającą się z 73 autobusów, w tym 58 pojazdów marki Solaris oraz 15 marki MAN. Na dzień 28 lipca 2016 roku, zasięg linii regularnych wynosi około 155,15 km dróg, a całkowita długość wszystkich tras regularnych osiąga około 316,65 km.

W dodatku, przedsiębiorstwo zapewnia także różnorodne usługi dodatkowe. Oferuje ono m.in. wynajem autobusów, sprzedaż części do pojazdów oraz usługi reklamowe.

Historia

Uwaga! W sekcji tej zaprezentowane informacje dotyczą historycznych tras przejazdów linii miejskiej komunikacji we Włocławku.

66 lat komunikacji miejskiej we Włocławku

Lata 1951–1959

Komunikacja autobusowa we Włocławku zainaugurowana została 22 lipca 1951 roku, kiedy to Miejska Rada Narodowa we Włocławku uruchomiła Zakład Komunikacji Samochodowej, będący częścią wielobranżowego Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej (MPGK) z siedzibą przy ul. Kilińskiego 20. Początkowo zakład dysponował trzema autobusami francuskiej marki Chausson, co pozwoliło na uruchomienie pierwszej linii autobusowej, która miała relację: Słoneczna – Polewki (Kapitulna) – Wojska Polskiego – Kilińskiego – Plac Wolności – Chopina – 22 Lipca (Okrężna) – Armii Czerwonej (Stodólna) – Żytnia (jednostka wojskowa), z przystankiem na trasie: Słoneczna – Polewki (Kapitulna) – Wojska Polskiego – Bojowników Proletariatu (Cyganka) – Armii Czerwonej (Stodólna) – Płocka. Dzięki tej jednej trasie udało się wprowadzić komunikację na 10 kilometrów dróg w mieście, które miało ich 20 kilometrów o ulepszonej nawierzchni.

Pierwszy rok działania linii przyniósł około 600 tys. przejazdów wśród ludności wynoszącej 51,8 tys. mieszkańców. Wkrótce po roku udało się rozszerzyć działalność, uruchamiając również drugą linię – nr 2 (1952–2021) o relacji: Grodzka – Waryńskiego (Brzeska) – Plac Wolności – Kościuszki – Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (Okrzei) – Dubois (Kaliska) – Falbanka. W 1954 roku, w momencie, gdy pierwotne autobusy stały się zbyt zużyte, zakład wymienił tabor na nowe autobusy węgierskiej marki Mavag TR5. Pięć takich autobusów pozwoliło na uruchomienie nowej, okrężnej linii nr 0 (1954): Plac Wolności – Kilińskiego – Toruńska (Wyszyńskiego) – Bulwary – Armii Czerwonej (Stodólna) – 22 Lipca (Okrężna) – Chopina – Plac Wolności, która niestety szybko zniknęła z powodu braku pasażerów.

W 1955 roku, Włocławek dostąpił zaszczytu posiadania pierwszego polskiego autobusu – Star N52, o pojemności 36 osób. Mimo wysokiego średniego spalania na poziomie 40 l na 100 km, transport ten spotkał się z szerszym zainteresowaniem, co zaowocowało sprowadzeniem 23 kolejnych egzemplarzy w latach 1955-1958. Rozszerzenie taboru pozwoliło na wprowadzenie kolejnych linii – nr 3 (1955) z relacją: Toruńska – Kilińskiego – Plac Wolności – Chopina – 22 lipca (Okrężna) oraz nr 4 (1958): Wieniecka – Toruńska (Wyszyńskiego) – Waryńskiego (Brzeska) – Plac Wolności – Chopina – 22 lipca (Okrężna) – Łęgska – Płocka.

Pod koniec lat pięćdziesiątych długość dróg komunikacyjnych sięgnęła 32,5 kilometrów, a liczba przejazdów wzrosła do 8 milionów rocznie. Posiadane pojazdy były jednak skromne, a ich utrzymanie skomplikowane przez częste usterki; przeciętna trwałość wynosiła 4-5 lat. Utrzymanie sprawności MPK było możliwe dzięki ogromnemu zaangażowaniu pracowników, którzy walczyli z niekorzystnymi warunkami. Lata pięćdziesiąte były trudne, ale mieszkańcy szybko docenili nową formę transportu, a liczba pasażerów zwiększała się w ż szybkim tempie dziesięcioletnia statystyka pokazywała wzrost na poziomie 47% co roku. Bilety można było nabyć jedynie u konduktorów, którzy towarzyszyli mieszkańcom w podróżach. Koszt biletów nie zmieniał się przez dekadę – normalny bilet kosztował 50 groszy, a ulgowy 20 groszy.

Lata 1960–1969

1 stycznia 1961 roku dochodzi do powołania Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego we Włocławku, które przejęło zarówno ludzki zasób, jak i tabor autobusowy. Przedsiębiorstwo zyskało nowe zajezdnie, które budowano w latach 1958-1960 przy ul. Rysiej 3, zdolne do obsługi 60 autobusów. Pierwszym dyrektorem MPK został Edward Uściński, który zaproponował wytyczenie nowych tras autobusowych do terenów wokół miasta. Zrealizowane propozycje obejmowały cztery nowe linie:

• nr 5 (1960–2012 i 2015–2017) – Plac Wolności – 20 stycznia (Polskiej Organizacji Wojskowej) – Dubois (Kaliska) – Mielęcin – Michelin – Kruszyn,
• nr 6 (1961–2012) – Plac Wolności – Waryńskiego (Brzeska) – Grodzka – Lipnowska – Szpetal Górny – Chełmica,
• nr 7 (1961–2012) – Plac Wolności – Waryńskiego (Brzeska) – Grodzka – Lipnowska – Szpetal Górny – Nasiegniewo,
• nr 8 (1967) – Plac Wolności – Chopina – 22 lipca (Okrężna) – Łęgska – Płocka – Dobiegniewska (Płocka) – Modzerowo.

Wprowadzenie tych linii zwiększyło obszar, gdzie obywatele mogli korzystać z usług komunikacyjnych. Realizacja tunelu pod torami kolejowymi w 1964 roku przy ul. Polewki (Kapitulnej) znacząco ułatwiła transport do osiedli Południe oraz Zazamcze, poprawiając komunikację między miastem a wsią Mielęcin i Michelin. W 1967 roku wprowadzono drastyczne zmiany w taryfach biletowych; cena biletów wzrosła o 300%. Normalny bilet wynosił już 1,50 zł, a ulgowy 0,50 zł, a na odcinkach za miastem ceny wynosiły od 3 zł do 5 zł w zależności od lokalizacji. W tym samym roku pioniersko wprowadzono również linię nocną.

Wizja MPK napotkała problemy związane z niską pojemnością i brakiem dostosowania taboru do rosnącej liczby mieszkańców miasta – już 20 mln pasażerów rocznie korzystało z komunikacji. Chaos związany z sprzedażą biletów przez konduktorów utrudniał sprawna organizację transportu. Również problemy z pozyskiwaniem części zamiennych komplikuły sytuację przedsiębiorstwa.

Lata 1970–1979

Wzrost dochodów w Włocławku oraz przybywająca ludność znacząco zwiększały potrzeby przewozowe. W końcu lat sześćdziesiątych liczba autobusów w MPK przekroczyła ilość zajezdni z lat wcześniejszych. Rozbudowano więc ją w latach 1971-1973, by spełnić potrzeby komunikacyjne w mieście. Na długość terenu zajezdni wzrosło z 9550m² do 17540 m² i włączono budynki administracyjne oraz pomieszczenia socjalne.

W grudzień 1974 roku budowa dwupasmowej ulicy Okrzei rozpoczęła usprawnienie transportu wewnętrznego i wdrożono kursy pięciu linii. Bezpośrednia komunikacja pomiędzy osiedlem Śródmieście a Kazimierza Wielkiego a Południem oraz Michelin stała się bardziej efektywna. Jednakże w ciągu dekady uruchomiono tylko cztery nowe linie, bez znaczącego wydłużenia połączeń:

• nr 9 (1972) – Plac Wolności – Waryńskiego (Brzeska) – Grodzka – Lipnowska – Dobrzyńska – Kulin,
• nr 10 (1973) – Toruńska – Waryńskiego (Brzeska) – Plac Wolności – Chopina – Chmielna – Armii Czerwonej (Stodólna) – Purmana (Polna) – Zakłady Drumet,
• nr 11 (1976) – Okrzei (Dworzec PKP/PKS) – 20 stycznia (Polskiej Organizacji Wojskowej) – Plac Wolności – Kilińskiego – Wojska Polskiego – Polewki (Kapitulna) – Wysoka – Wieniecka – Wieniec-Zdrój,
• nr 12 (1977) – Wieniecka – Toruńska (Wyszyńskiego) – Waryńskiego (Brzeska) – Plac Wolności – Chopina – Cmentarna.

Najważniejsze wyzwaniem stanowiła niezsynchronizowana rozbudowa miasta oraz rozwój MPK, co skutkowało niedoborem nowego taboru. W 1970 roku przy 83 tys. mieszkańców MPK dysponowało jedynie 65 autobusami, przez co notowano przewlekłe awarie. Wprowadzenie nowych rozwiązań i automatyzacji w 1972 roku začynały poprawiać jakość przewozu. W 1976 roku dostarczono pierwsze Autosan H9, które przeznaczone były do przewozu około 70 pasażerów.

Lata 1980–1989

W 1979 roku Włocławek poszerzył swoje granice administracyjne, włączając osady wiejskie. Rozwijały się nowe osiedla, co spowodowało znaczny wzrost liczby mieszkańców – średnio o 2,9 tys. osób rocznie. Bodźcem dla MPK stała się budowa przemysłowych dzielnic oraz osiedli na peryferiach, co wpłynęło na zwiększenie częstotliwości kursów autobusów.

Równocześnie kłopoty z codzienną obsługą autobusów wymagają dostosowania zajezdni – budowa nowej zajezdni przy al. Kazimierza Wielkiego umożliwiła obsługę 130 pojazdów. W 1983 roku zapraszamy wielu nowych autobusów, w tym popularnych Jelczy PR110 i Ikarusów 280, które przystosowane były do dużych potoków pasażerów. Przenoszone były powrotem przegubowe pojazdy. Wspólna cementacja wpływała na powolny, ale zauważalny wzrost reprezentowanego taboru.

W procesie budownictwa tej dekady, sieć komunikacyjna znacznie się zmieniła poprzez wydłużenie tras linii nr 1- złowieszczy 20 nowych tras wprowadzono, znacząco zwiększając liczbę linii (w tym nowych liniach nr 13-20):

• nr 13 (1983) – Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (Promienna) – Budowlanych – Wieniecka – Okrzei – Kilińskiego – Plac Wolności – Wronia – Dubois (Kaliska) – Falbanka,
• nr 14 (1983) – Dubois (Kaliska) – Planty – Wronia – Armii Czerwonej (Stodólna) – Purmana (Polna) – Zielna – Kazimierza Wielkiego – ZM Ursus,
• nr 15 (1984) – Dzierżyńskiego (Wiejska) – Chłodna/Krasickiego (Długa) – Polewki (Kapitulna) – Okrzei – Chopina – Kazimierza Wielkiego – Ostrowska,
• nr 16 (1984) – Dubois (Kaliska) – Planty – Wronia – Okrzei – Toruńska – Zakłady Azotowe,
• nr 17 (1984) – Okrzei (Dworzec PKP/PKS) – Toruńska – Inowrocławska – Zakręt – Krzywa Góra – Zakłady Azotowe,
• nr 18 (1984–2011) – Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (Promienna) – Budowlanych – Wysoka – Polewki (Kapitulna) – Kilińskiego – Plac Wolności – Chopina – Planty – Dubois (Kaliska),
• nr 19 (1984) – Okrzei (Dworzec PKP/PKS) – Toruńska – Krzywa Góra – Wiklinowa – Kawka,
• nr 20 (1985) – Ostrowska – Łanowa – Purmana (Polna) – Armii Czerwonej (Stodólna) – Chopina – Plac Wolności – Kilińskiego – Okrzei – Toruńska – Krzywa Góra – Zakłady Azotowe.

W miarę wzrostu przeprowadzeń i budownictwa, Włocławek cieszył się nowymi osiedlami i dużą popularnością MPK, których liczba pasażerów wzrosła do 53 milionów rocznie.

Lata 1990–1999

Na początku lat 90. XX wieku wzrost liczby mieszkańców miasta zderzył się z ograniczeniami związanymi z reorganizacją krajowych przemysłów. Zamknięcie wielu zakładów pracy w 1991-1998 spowodowało wzrost bezrobocia do 12%. Wzrost liczby osobowych samochodów przyczynił się do procesu likwidacji wiele tras; do 1995 roku, połowie gospodarstw domowych posiadało samochód.

MPK zredukowało liczby przewozów i wycofało z działalności ósmy linię, lecz zachowało jedną nową, nr 21 (1993), która kursowała między Promienna i ulicą Wiejską. Lata 90. były pierwszym, gdzie MPK obniżano usługi i zmniejszano liczbę kursów i pojazdów. Wzrost kosztów i liczby przejazdów bezpłatnych doprowadziły do znacznego umniejszenia wpływów finansowych na działalność przewoźnika. Rada Miasta podjęła decyzję o restrukturyzacji przedsiębiorstwa, przekształcając je w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.

MPK współpracowało z Jelczańskimi Zakładami Samochodowymi, co pozwoliło na nabycie nowoczesnych autobusów, takich jak Jelcz M121MB. Od 1996 roku do 1999 roku spółka nabyła 39 nowoczesnych autobusów, a proces unowocześniania tabora trwał nadal.

Lata 2000–2009

W nowym milenium MPK stabilizuje się oraz dokonuje racjonalizacji serwisu. Pasażerowie korzystali z MPK około 18-20 milionów razy rocznie. Zredukowano drugi zajezdni, a MPK ze sprzedażą zażegnało konieczność podnoszenia cen biletów. W poszukiwaniu nowych partnerów wśród przewoźników, MPK podjęło współpracę z MAN i Solaris, uzyskując nowoczesne i komfortowe pojazdy.

Przez wszystkie lata MPK od wielokrotny podwyżek cen biletów zyskało też nową kartę dla aktualnych linii 3A, 3B oraz 22 i 23, co zwiększyło dostępność komunikacyjną dzielnicy z miastem. Kolejny postęp przyniosły nowoczesne autobusy, dobrze radzące sobie z wymaganiami rynku.

W 2000 roku wymienione zostały pierwsze pojazdy niskopodłogowe, a w latach 2003-2009 do użycia wprowadzono strachy autobusy – Solaris Urbino w gąszczu Włocławka.

Od 2010

Nowy rozdział w komunikacji miejskiej we Włocławku rozpoczął się po uchwaleniu ustawy o publicznym transporcie z dnia 16.12.2010, która powołała Wydział Gospodarki Komunalnej i Środowiska. Od 1 października 2011 roku MPK stało się oficjalnym przewoźnikiem publicznym. Kwoty ustalane za kurs z każdym wozokilometrem, przy czym wzrosły znacząco koszty eksploatacji transportu publicznego dla gmin.

Miasto Włocławek boryka się ze wzrastającymi kosztami i polityki, co prowadzi do ograniczania kursów oraz obniżania standardów usług. Regulowane ceny były w zakresie 6,20 zł w 2013 roku, co wywołało poważne perturbacje w taborze, jak i spadek liczby pasażerów o 52% w latach 2010-2014. Mimo gorszych warunków, MPK wymieniało i unowocześniało tabor i rozpoczęło sprzedaż biletów. Wraz z konsultacjami społecznymi urzędników, MPK przyjęło kierunki w działalności przewozowej w mieście.

Każda zmiana dostosowywane była do rzeczywistych potrzeb mieszkańców i wzrostu kosztów, a również postęp w niskopodłogowym transporcie zaczynał powoli wpływać na rozwój Włocławka. Dzięki podejmowanym działaniom, Włocławek mógł liczyć na zrównoważonym rozwoju komunikacji miejskiej.

Tabor

Włocławskie Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne dysponuje nowoczesnym taborem autobusowym, który jest regularnie aktualizowany.

Tabor eksploatowany przez MPK Włocławek
Model i marka	Daty zakupu	Numery taborowe	Ilość sztuk
Solaris Urbino 10	2006, 2009, 2012, 2013, 2016	209 – 223	15
Solaris Urbino 12	2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2016, 2017, 2019, 2020	509 – 511, 517 – 520, 521 – 537, 541 – 552	36
Solaris Urbino 12 Hybrid	2015	538 – 540	3
MAN Lion’s City	2018	701 – 704	4
Solaris Urbino 12 Electric	2019, 2021	001 – 005	5
MAN Lion’s City Electric	2022, 2023	006 – 016	11
Całkowita liczba pojazdów			74
Procent autobusów elektrycznych w flocie			16 (23%)
Średni wiek taboru MPK Włocławek w roku 2023			8,84 lat

Warto podkreślić, że MPK Włocławek posiada różnorodne modele autobusów, co znacząco wpływa na jakość i komfort przewozów. Tabor ma także zróżnicowane roczniki, co pozwala na efektywne dostosowanie do potrzeb pasażerów.

Obecnie, w szczycie komunikacyjnym, przedsiębiorstwo jest w stanie uruchomić maksymalną liczbę autobusów, co znacznie zwiększa dostępność transportu publicznego dla mieszkańców i odwiedzających miasto.

Statystyki

Analiza statystyczna 66-letniej historii Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Włocławku pozwala na zrozumienie rozwoju transportu miejskiego oraz ewolucji jego usług. W okresie od 1951 do 2015 roku przedsiębiorstwo przechodziło wiele zmian, a poniższe dane statystyczne przedstawiają kluczowe aspekty tej transformacji.

W tabeli zamieszczonej poniżej można znaleźć szczegółowe informacje na temat urządzeń, usług oraz zatrudnienia w MPK Włocławek:

Wyszczególnienie:	1951	1955	1960	1970	1975	1980	1985	1990	1995	2000	2005	2010	2015
Liczba ludności miasta	55 000	59 481	66 820	82 599	90 555	106 771	116 680	122 144	123 138	121 800	120 011	117 055	113 237
Długość tras komunikacyjnych	10,3 km	24,0 km	40,0 km	54,9 km	64,0 km	83,0 km	104 km	128 km	140 km	124,8 km	137,8 km	158,5 km	139,7 km
Stan inwentarzowy autobusów	3	8	48	65	90	135	121	145	108	69	74	73	61
Przebieg wozów (wozokilometry)	b.d.	b.d.	1,6 mln	3,6 mln	4,8 mln	7,0 mln	10,6 mln	10,5 mln	5,8 mln	4,0 mln	4,3 mln	4,7 mln	3,4 mln
Przewóz pasażerów	0,6 mln	3,0 mln	9,9 mln	20,3 mln	27,8 mln	34,9 mln	47,1 mln	53,0 mln	34,1 mln	19,8 mln	19,1 mln	16,7 mln	7,1 mln
Liczba przejazdów na mieszkańca w ciągu roku	28	51	157	262	307	327	405	434	277	161	159	143	63
Zatrudnienie	b.d.	b.d.	239	b.d.	450	500	648	604	492	360	295	274	208
Cena podstawowa biletu jednorazowego miejskiego	0,50 zł	0,50 zł	0,50 zł	b.d.	1,50 zł	b.d.	b.d.	b.d.	0,56 zł	1,50 zł	1,80 zł	2,10 zł	2,50 zł

Rok 1961 jest jednym z kluczowych momentów w historii przedsiębiorstwa, gdzie średnie roczne liczby posiadanych autobusów oraz liczby przewiezionych pasażerów zostały po raz pierwszy ujęte w ścisłej strukturze. Warto zwrócić uwagę, że liczba posiadanych autobusów jest przedstawiana za pomocą słupków, podczas gdy ilość przewożonych pasażerów znajdziemy na ciemnej kresce, której skala znajduje się po prawej stronie wykresu.

Warto również zauważyć, że w ostatnich latach, od 2015 roku, w eksploatacji znajduje się model Solaris Urbino 12 Hybrid, a od 2019 roku także model Solaris Urbino 12 Electric. Te innowacje podkreślają zmiany w podejściu przedsiębiorstwa do ekologicznego transportu.

Kolejna tabela przedstawia dane statystyczne dotyczące pracy przewozowej w MPK:

Rok przewozów:	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015		2016
Wykonane wozokilometry	4 670 998	4 686 375	4 695 203	4 439 436	3 624 557	3 202 764	3 264 290	3 386 469		3 443 751
Na liniach miejskich	76%	75%	75%	_
W granicach miasta	_			90%	93%	96%	96%	96%		97%
Na liniach podmiejskich	20%	21%	21%	_
Poza granicami miasta	_			8%	5%	2%	2%	2%		2%
Na przewozach zleconych i innych	4%	3%	3%	2%	2%	2%	2%	2%		1%
Wykonane wozokursy	388 577	387 664	386 440	361 934	307 385	276 121	277 312	283 026		285 249
Na liniach miejskich	81%	82%	82%	82%	84%	92%	92%	93%		94%
Na liniach podmiejskich	15%	15%	15%	16%	14%	4%	4%	4%		4%
Na przewozach zleconych i innych	4%	3%	3%	2%	2%	4%	4%	3%		2%
Przewiezieni pasażerowie	18 119 959	16 960 996	16 713 978	15 252 893	13 419 785	8 008 951	7 517 680	7 105 422	*		10 011 189
Na liniach miejskich	16 809 229	15 954 288	15 734 873	14 437 988	12 979 285	7 566 016	7 085 628	6 757 767			9 651 344
Na liniach podmiejskich	635 235	584 738	598 376	521 395	229 450	99 340	93 042	99 750			175 220
Na przewozach zleconych i innych	675 495	421 870	380 729	293 510	211 050	343 595	339 010	247 905			184 625
Średnia liczba zatrudnionych	286,79	279,53	273,87	258,70	232,90	212,17	208,61	208,00		217,06
Kierowcy autobusów	159,73	161,58	163,49	155,39	137,04	122,00	123,34	123,09		127,54
Pracownicy zaplecza technicznego	40,65	38,92	38,16	40,28	37,10	33,67	31,90	31,00		31,00
Pracownicy umysłowi	45,94	44,63	43,28	41,84	42,44	41,21	38,61	40,17		43,12
Inni pracownicy	40,47	34,40	28,94	21,19	16,32	15,29	14,76	13,74		15,40
Finanse	_
Koszty operacyjne	24,4 mln zł	22,4 mln zł	23,3 mln zł	22,9 mln zł	22,1 mln zł	20,2 mln zł	20,3 mln zł	20,3 mln zł		b.d.
Przychody z biletów	b.d.	b.d.	13,9 mln zł	12,3 mln zł	10,3 mln zł	9,0 mln zł	8,9 mln zł	8,0 mln zł		b.d.
Pokrycie kosztów przychodami z biletów	b.d.	b.d.	60%	54%	47%	45%	44%	39%		b.d.
Koszt 1 wozokilometra	5,22 zł	4,78 zł	4,96 zł	5,15 zł	6,10 zł	6,32 zł	6,23 zł	5,99 zł		b.d.
Koszt przewozu 1 pasażera	1,35 zł	1,32 zł	1,39 zł	1,50 zł	1,65 zł	2,53 zł	2,70 zł	2,86 zł		b.d.
Wskaźniki	_
Gotowość techniczna	94,44%	_
Wykorzystanie taboru	84,98%	b.d.	90,49%	87,07%	80,34%	72,45%	81,32%	83,47%		b.d.
Wykonanie kursów	99,9%	b.d.	99,95%	99,93%	97,19%	99,74%	99,99%	99,99%		b.d.

Odnotowany wzrost liczby przewiezionych pasażerów między rokiem 2015 a 2016 wynikał z weryfikacji obliczeń dokonanej na podstawie badań przeprowadzonych w kwietniu 2016 roku, które ujawniły, że rzeczywista liczba przewożonych pasażerów była znacznie wyższa niż wcześniej zakładano przez MPK.

Władze spółki

W skład zarządu spółki wchodzi Andrzej Stasiak, który obecnie pełni funkcję prezesa. Przed nim przedsiębiorstwo miało kilku innych dyrektorów, którzy mieli znaczący wpływ na jego rozwój.

Wśród wcześniejszych liderów można wymienić:

• Edward Uściński (1951–1960 jako kierownik Zakładu Komunikacji Samochodowej w MPGK, 1961–1963 jako dyrektor MPK),
• Stanisław Kumosiński (1963–1967),
• Zenon Stelmaszczyk (1967–1977),
• Wenanty Lewandowski (1977–1980),
• Bogumił Witkowski (1980–1990),
• Marek Powielajew (1990–2003),
• Marek Krygier (2003–2015).

W Radzie Nadzorczej przewodniczy Marcin Wojciechowski, a jej skład uzupełniają Henryk Kaczmarek jako członek oraz Iwona Rucińska, która pełni rolę zastępcy przewodniczącego. Rada Nadzorcza ma istotne znaczenie w nadzorowaniu działalności przedsiębiorstwa.

Również ważnym organem w strukturze spółki jest zgromadzenie wspólników, na czele którego stoi Marek Wojtkowski, prezydent miasta Włocławek.

Struktura organizacyjna

W odniesieniu do formy organizacyjno-prawnej, przedsiębiorstwo funkcjonuje jako spółka kapitałowa w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Działa jako przedsiębiorstwo komunalne użyteczności publicznej, a jego formalne dane to:

• REGON: 910226702,
• NIP: 888-020-33-71,
• KRS: 0000034210.

Co więcej, Gmina Miasto Włocławek posiada 100% udziałów w tym przedsięwzięciu, co podkreśla jego publiczny charakter i znaczenie dla lokalnej społeczności.

---

Oceń: Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne we Włocławku

---