Leon Kostrzewski

Warto zaznaczyć, że Kostrzewski ukończył zaledwie pięć klas szkoły podstawowej. W 1916 roku został wysłany na przymusowe roboty do Niemiec, jednak po zakończeniu I wojny światowej powrócił do rodzinnego Włocławka, gdzie podjął pracę w młynie. W latach 1923–1925 odbył służbę wojskową w Warszawie, a następnie zatrudnił się w odlewni żelaza.

Był aktywnym członkiem Komunistycznej Partii Polski (KPP), gdzie pełnił rolę technika w Komitecie Dzielnicowym KPP we Włocławku, a później także w Komitecie Okręgowym KPP Kutno-Włocławek. W 1932 roku na polecenie KPP wyjechał do Moskwy, aby uczestniczyć w kursach Wojskowej Szkoły Politycznej.

Latem 1933 roku wrócił do kraju, jednak jego aktywność polityczna owocowała aresztowaniem; 20 sierpnia 1933 roku został aresztowany i skazany 6 listopada tego samego roku we Włocławku na 2,5 roku więzienia oraz utratę praw na pięć lat. Po zwolnieniu w 1936 roku, próbował zorganizować strajk w zakresie prac związanych z kanalizacją magistracką, co skutkowało jego osadzeniem na trzy miesiące w obozie w Berezie Kartuskiej.

W roku 1940 Kostrzewski został ponownie wywieziony na przymusowe roboty, tym razem w rejon Essen. Po wojnie, w kwietniu 1946 roku powrócił do Polski i jeszcze w tym samym roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR), gdzie szybko awansował na stanowisko II, a później I sekretarza Komitetu Powiatowego PPR we Włocławku.

Jako delegat zasiadał na Kongresie Zjednoczeniowym PPR i Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Od marca 1949 roku pracował w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Bydgoszczy, a także w Wojewódzkim Komitecie Kontroli Partyjnej. Poza działalnością partyjną, Kostrzewski pełnił funkcję w Radzie Nadzorczej ZUS oraz był ławnikiem Sądu Powiatowego. Był także delegatem na IV (1964) i VI (1971) Zjazdy PZPR. Od 1964 roku korzystał z renty dla zasłużonych.