Aleksander Białecki

---

Życiorys

Rodzina

Aleksander Białecki przyszedł na świat 1 stycznia 1929 roku w Włocławku. Urodził się w rodzinie Edmunda Białeckiego (1896-1955) oraz Stanisławy z Estkowskich (1895-1973). Jego ojciec, Edmund, był weteranem konfliktu rosyjsko-tureckiego. Po powrocie do Polski w 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, gdzie stacjonował we Włocławku. Podobnie jak trzej jego bracia, był zasłużonym członkiem Włocławskiej Ochotniczej Straży Pożarnej, a w 1938 roku uhonorowano go Srebrnym Medalem Zasługi. W rodzinie Białeckich panowały silne tradycje patriotyczne. Jego brat Wiktor w 1918 roku bronił dzwonów katedralnych we Włocławku przed zaborcami pruskimi, a w 1920 roku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ich czyny zostały upamiętnione na tablicy w Remizie Strażackiej przy ul. Żabiej, która później przeniesiona została na ul. Rolniczą. Pogrzeb Wiktora, tragicznie zmarłego w wypadku, przerodził się w manifestację patriotyczną. Stryjeczny brat Aleksandra był marynarzem, który przetrwał zatopienie okrętu ORP Grom w 1940 roku. Ród Białeckich był również aktywny w życiu społecznym Włocławka, co obejmowało także Aleksandra oraz jego starszą siostrę Alicję. Matka Aleksandra, Stanisława, była m.in. członkinią Polskiego Czerwonego Krzyża. W dorosłym życiu Aleksander z pasją badał historię swojej rodziny, a w 2013 roku na podstawie zebranych materiałów oraz rodzinnych pamiątek opublikował „Przyczynek do historii Włocławskiej Ochotniczej Straży Pożarnej”.

Wojna i edukacja

Do 1943 roku Aleksander ukończył jedynie trzy klasy szkoły podstawowej. Wkrótce potem został wywieziony przez okupacyjne władze do pracy przymusowej w niemieckiej firmie budowlanej Paula Kruegera. Po dwóch tygodniach został przesiedlony do Norymbergii, gdzie brał udział w odbudowie zniszczonych domów. W wyniku wymiany robotników, powrócił do swojego rodzinnego miasta, gdzie kontynuował pracę w warsztatach samochodowych aż do zakończenia wojny. Po wojnie powrócił do nauki, a w latach 1945–1950 uczył się w Gimnazjum Mechanicznym we Włocławku, zdobywając tytuł technika mechanika. Następnie kontynuował edukację w Leningradzie na Instytucie Inżynierów Transportu Wodnego na Wydziale Urządzeń Portowych i Mechanizacji Portów, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera.

Kariera

W latach 1955–1968 Aleksander Białecki był członkiem Zarządu Portu Gdynia, gdzie rozpoczął pracę jako kierownik ds. eksploatacji urządzeń przeładunkowych. Od 1963 roku pełnił funkcję głównego mechanika portu. W tym czasie zainicjowano wydłużenie mola francuskiego i holenderskiego, a także nadzorowanie budowy Pomnika Ludziom Morza przy Dworcu Morskim w Gdyni, który został wzniesiony z głazów wydobytych z dna Zatoki Gdańskiej w 1965 roku. W lutym 1968 roku objął stanowisko Naczelnika Inwestycji w nowo powstałym Zjednoczeniu Portów Morskich. Nadzorował między innymi budowę pierwszej bazy węglowej w Porcie w Świnoujściu (Świnoujście II), a także badania nad lokalizacją i konstrukcją nowego głębokowodnego portu przeładunkowego węgla oraz ropy naftowej dla statków o nośności 100 DWT i większych. W wyniku tych działań, Zjednoczenie Portów Morskich i Ministerstwo Żeglugi podjęły decyzję o budowie nowego portu w Gdańsku. W związku z tym, 1 maja 1970 roku Białecki objął stanowisko dyrektora technicznego i inwestycyjnego oraz wszedł w skład zarządu Portu Gdańsk. W lecie tego samego roku został dyrektorem ds. budowy Portu Północnego, gdzie był odpowiedzialny za infrastrukturę portową, w tym bazę przeładunku węgla, paliw płynnych oraz rud żelaza. Budowa bazy przeładunku rud żelaza była jednak ukończona tylko w 50%, a prace przerwano w grudniu 1981 roku z powodu kryzysu gospodarczego. Mgr inż. Wiesław Ochman, współpracownik Białeckiego, podkreślił jego wyjątkowe umiejętności menedżerskie oraz talent do doboru odpowiednich kadr. Aleksander zdawał sobie sprawę z historycznego znaczenia swoich działań i dokumentował postęp prac poprzez liczne fotografie. W 1973 roku, na prośbę I Sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka, napisał list do Eugeniusza Kwiatkowskiego, budowniczego Portu w Gdyni, który w odpowiedzi wyraził uznanie dla inicjatywy budowy nowego portu w Gdańsku. 15 kwietnia 1987 roku Białecki został Dyrektorem Technicznym oraz I Zastępcą Dyrektora Naczelnego Portu w Gdańsku. W 1989 roku, z powodu konfliktu z nowymi władzami, na własną prośbę przeszedł na wcześniejszą emeryturę, pozostając do wyboru następcy w obowiązkach dyrektora. Na emeryturze był nieetatowym rzeczoznawcą urządzeń przeładunkowych i pracował przy dostawach maszyn dla Przedsiębiorstwa Rzeczoznawstwa i Kontroli Towarów w Obrocie Międzynarodowym „Polcargo”.

Był autorem wielu artykułów dotyczących budowy Portu Północnego. W 1980 roku został członkiem Rady Programowej czasopisma naukowo-technicznego Inżynieria Morska i Geotechnika. W 2011 roku opublikował „Port Północny w Gdańsku – Historia powstania i teraźniejszość lata 1968–2010”, w której ukazał proces budowy nowego portu, wykorzystując bogatą dokumentację fotograficzną, którą później przekazał w darze Muzeum Gdańska. Ostatnie lata swojego życia spędził w Gdyni, gdzie zmarł 25 maja 2023 roku. Jego pogrzeb miał miejsce 31 maja na Cmentarzu Witomińskim, gdzie spoczął obok swojej żony, Alicji Stefanii.

Odznaczenia

W swoim życiu Aleksander Białecki zdobył wiele cennych odznaczeń, które świadczą o jego wybitnych osiągnięciach i zasługach. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, który przyznawany jest osobom, które przyczyniły się do rozwoju Polski oraz jej kultury.

Oprócz odznaczeń indywidualnych, zasłużył również na zespołową Nagrodę Państwową I Stopnia. Nagroda ta została mu przyznana za jego wkład w naukowo-badawczą pracę, a także za istotny projekt i realizację Portu Północnego w Gdańsku.

Życie prywatne

W dniu 16 października 1958 roku w Gdyni Aleksander Białecki wziął ślub z Alicją Stefanią Dorszyńską (1934-2011), która była inżynierem chemikiem.

Ich starszy syn, Wojciech (ur. 1960), pracuje jako inżynier i jest właścicielem rodzinnej firmy 4E-energy, która specjalizuje się w projektowaniu i montażu paneli fotowoltaicznych.

Młodszy syn, Maciej (ur. 1966), również wybrał drogę inżyniera, ale w dziedzinie architektury.

Wnuczką Aleksandra i Alicji jest Małgorzata Białecka (ur. 1988), która osiągnęła znaczące sukcesy jako reprezentantka Polski w windsurfingu, a także pracuje jako inżynier w firmie 4E-energy.

---

Oceń: Aleksander Białecki

---