Henri Tajfel

W młodości Tajfel przebywał w Polsce, jednak z powodu narzuconych ograniczeń dla żydowskich studentów, zdecydował się opuścić ojczyznę i podjął studia we Francji. W chwili, gdy zbliżał się wybuch drugiej wojny światowej, rozpoczął naukę chemii na znanej paryskiej uczelni, Sorbonie, jednak porzucił ją w wyniku braku pasji, jak sam ujawniał, "brakowało mu do tego serca" (za Leonardem Mlodinowem). W zamian wolał delektować się urokami Paryża.

Jako młody człowiek zaciągnął się do armii francuskiej, a po pewnym czasie został wzięty do niewoli przez Niemców, spędzając resztę wojny w rozmaitych obozach jenieckich. Jak sam przyznał, jego wybór tożsamości był niezwykle trudny. Postanowił bowiem, że zamiast identyfikować się jako pole, co konfrontowałoby go z brutalną rzeczywistością śmierci, wybrał drogę półśrodkową i przez cztery lata udawał francuskiego Żyda. Niestety, w wyniku wojny prawie cała jego rodzina straciła życie, a po wyzwoleniu Tajfel rozpoczął pracę w kilku organizacjach, które oferowały pomoc uchodźcom oraz ofiarom wojennym.

W 1946 roku rozpoczął studia z zakresu psychologii, zaczynając swoją edukację we Francji, a następnie przenosząc się do Wielkiej Brytanii w 1954 roku. W tym czasie zaczął interesować się nową psychologią społeczną, znaną jako "New Look", w ramach której badał mechanizmy błędów percepcyjnych. Jego późniejsze badania skupiały się na psychologii relacji międzygrupowych – analizie tego, jak procesy psychiczne wpływają na społeczne interakcje.

W 1967 roku Tajfel objął stanowisko profesora psychologii społecznej na Uniwersytecie w Bristolu, gdzie pracował aż do swojej śmierci. Tam też stworzył swój znany schemat eksperymentalny, znany jako minimal group experiments, który pozwolił mu badać uprzedzenia międzygrupowe oraz kategoryzację społeczną. Wspólnie z Johnem Turnerem, Tajfel opracował fundamentalną teorię tożsamości społecznej (Social Identity Theory – SIT), która stara się wyjaśnić, w jaki sposób przynależność do określonej grupy wpływa na samoocenę jednostki oraz percepcję grup obcych, a także podkreśla tendencję do faworyzowania własnej grupy przy jednoczesnym dyskryminowaniu innych.