Leszek Kowalewski (wojskowy)

---

Życiorys

Leszek Kowalewski przyszedł na świat 27 sierpnia 1910 roku, w rodzinie o tradycjach edukacyjnych. Jego ojciec, Leon, był urzędnikiem miejskim, a matka, Maria z Brudzewskich, nauczycielką. Wyzwanie edukacyjne stawił sobie w Warszawie, gdzie w 1925 roku rozpoczął naukę na Wydziale Drogowo–Budowlanym Państwowej Średniej Szkoły Technicznej Kolejowej. Po ukończeniu nauki w czerwcu 1931 roku, uzyskał dyplom technika drogowo–budowlanego.

W dalszej kolejności, od sierpnia 1931 do czerwca 1932, odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Po zakończeniu służby podjął pracę w Gdyni, gdzie brał udział w budowie linii kolejowej. Jego kariera zawodowa prowadziła go następnie do Włocławka, gdzie był urzędnikiem w Zarządzie Miejskim, a potem do Warszawy, gdzie pracował w Gazowni Miejskiej.

Podczas II wojny światowej, w kampanii wrześniowej 1939 roku, Kowalewski pełnił funkcję dowódcy plutonu w 8 pułku artylerii ciężkiej. W trakcie bitwy nad Bzurą odniósł rany i został wzięty do niewoli, jednak udało mu się uciec z transportu do obozu jenieckiego, co pozwoliło mu na powrót do Warszawy.

Podczas niemieckiej okupacji, mieszkał przy ul. gen. Józefa Zajączka i od listopada 1939 roku zaangażował się w działalność konspiracyjną. Na początku swojej drogi w konspiracji dołączył do organizacji „Orzeł Biały”, którą założył E. Konieczny-Kowalewski. Potem udał się na Lubelszczyznę z grupą partyzancką, z której zdołał uciec wraz z Tadeuszem Towarnickim z zasadzki przygotowanej przez Koniecznego, wracając do Warszawy.

W stolicy wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, gdzie stał się zastępcą Romana Rozmiłowskiego, dowódcy baterii artylerii 7 pułku piechoty „Madagaskar”. Pracował również jako zastępca Bohdana Rogolińskiego, dowódcy grupy likwidacyjnej Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ, znanemu pod pseudonimami „Czarny” i „Leszek”. Brał udział w akcji likwidacyjnej Igo Syma, która miała miejsce 7 marca 1941 roku. Po przeniesieniu Rogolińskiego do Lwowa, Kowalewski dowodził grupą przez pewien czas.

W listopadzie 1941 roku objął organizację i dowodzenie grupy likwidacyjnej o kryptonimie „Wapiennik”, później przemianowanej na „993/W”, która działała w ramach kontrwywiadu Oddziału II KG ZWZ-AK. W tym czasie posługiwał się pseudonimem „Tomasz Twardy”. Dzięki rozkazowi L.65/BP z dnia 11 listopada 1942 roku awansował na stopień porucznika rezerwy. Jego dowodzenie obejmowało szereg akcji „Wapiennika”, w których brał aktywny udział.

Niestety, 21 lipca 1943 roku, Kowalewski został aresztowany z bronią w ręku i osadzony w więzieniu na Pawiaku. Zmarł poprzez rozstrzelanie 27 lipca tego samego roku. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie, w kwaterze B8-4-18.

Ordery i odznaczenia

Leszek Kowalewski, zasłużony wojskowy, został wyróżniony licznymi odznaczeniami za swoje bohaterstwo i odwagę w służbie dla kraju.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – przyznany pośmiertnie, 19 lutego 1944.

---

Oceń: Leszek Kowalewski (wojskowy)

---